Ad Laurentiam Medicem
Non ne magis referam Petrum, patriaeque parentem
Cosmum? Non Medicae pignora bina domus?
Temperet ut Lydos tanta Laurentius arte,
Stelligeros quanta Iuppiter ipse polos;
5
Vt tandem, conata iugo subducere collum,
Protendit victas iam Volaterra manus;
Vt modo palladiae Pisis cedetis Athenae,
Ociaque antiquae dulcia Parthenopes.
Non ne magis referam ludicrae munera pugnae,
10
Verinus quamvis dixerit ille meus?
Poene puer iuvenes valido Laurentius ictu
Deiecit, forti conspiciendus equo;
Paene puer terrae galeas devolvit inanes,
Stravit cornipedes arma virosque simul:
15
Has ego non humili complectar carmine laudes,
Virtutis referens munera prima suae.
Paene puer fudit patriae Laurentius hostes,
Compulit et proprios deseruisse lares;
Armatos cives armis circumdatus ipse
20
Duxit, et infidas expulit urbe manus:
Territus effugit patriis Detisalvus ab oris,
Nunc terit in longa tempora pauperie.
Haec mea Musa canet, nostro haec sint ore canenda,
Et meus hoc tantum pulvere sudet equus.
25
His mihi descriptis, libeat quoque forsan ad illos
Flectere converso protinus axe rotas.