58. Alexandri et Ioanne fratre nepotuli
in infantia demortui lamentatio

Blande nepos, teneris patruo praerepte sub annis

      Nestoreos infans vivere digne dies,

Quis deus invidit mihi te? Quae sidera? Quae fors?

      Heu quam praecipiti cor mihi morte voras!

5

Parcius hoc obitu fraterno nempe dolebam

      Extincti pignus quod mihi fratris eras.

Et quanvis eversa domus radicitus esset

      Sperabat vivo te tamen illa satis.

Dura sed invidit mihi te fortuna, quod unam

10

      Materiem vitae cerneret esse meae.

Tris prius abstulerat quanquam saevissima fratres,

      Terna tamen forti vulnera mente tuli.

Praeteritas propior curas iactura recenset

      Sola, vel ut desint cetera magna nimis.

15

Ingenium fuerat patrius tibi, parve parenti,

      Dona Bononigena non aliena domo.

Forma decens, animus mitis, facundia dulcis,

      Omnia quae Phoebo digna parente forent.

Quae quia crudeli mors immatura ruina

20

      Sustulit et spes est omnis adempta mihi.

Elysio manes patrios scrutare sub antro:

      Cum reliquis illic fratribus ille sedet.

Hi quid agam quaerent si quis post funera sensus

      Restat, et extincto corpore si quid habent.

25

Fratribus orbatum charis censuque paterno

      Me dices aegre vivere, malle mori.