5. ad Antonium Baldracanum
Baldracane, Aganippidum
Custos sancte, quid est tam meritum optime
De teque et patria senem
Et, quas saecula amant, perdere turpiter
5
Artes ingenii impigri?
Cur non flere die, non venientibus
Astris desinis aureis,
Et Manes lacrimis sollicitas patris?
Non est, crede mihi, ut putas,
10
Baldracane, pium de superum queri
Decreto neque debitam
Naturae atque deo sortem animantibus
Cunctis ferre modestius:
An tu, tantus homo, vel sapientiae
15
Doctrinaeque putas tuae
Nulla quaerere ope rem reparabilem,
Vel non foeminei ingeni
Absumi misere fletibus improbis?
Vixit pene dies Pyli
20
Felix, sive genus nobile respicis,
Seu casti sociam tori,
Seu, quos rara solet sors dare fortibus,
Dignos se patre liberos.
Nam quid tot memorem principibus fidem
25
Laudatam atque animi integri
Dotes saecla super degenerantia
Aetatis male masculae?
Nunc, conviva velut, quod fuerat super
Mortali genio satur
30
Vitae, si revolat patrium ad aethera,
Nil hic, non modo quod fleas,
Sed cur non potius iudice gaudeas
Aequo, qualis Olympiae
Olim victor, ubi, pulvere strenuo
35
Decurso spatii sacri,
Laetus fronde comam pressit amabili.