20. ad Amorem

Quo me, saeve, rapis, puer,

Intermissa diu bella iterum movens,

Et truces renovas minas

Nec gnarae precibus nec lacrimis virum

5

Vllis cedere Martiae!

Atqui tempus erat servitio gravi

Lassum solvere iam latus

Et finem miseris ponere questibus,

Nec rursum facibus novis

10

Vexare immeritos post Glycerae rogos

Donandum rude debita.

Quod si nec subitum discidium Cloes

Nec durus Glycerae cinis,

Quae tandem lacrimis finis erit meis?