19. ad Caeliam

Quid tantum insultas nostro, crudelis, amori

      Quid me contemnis destituisque fidem?

An decet iratis totiens me rumpere verbis?

      An decet obtutu me exanimare truci?

5

Non satis est lachrimas iterum vidisse cadentes?

      Non satis ante tuos procubuisse pedes?

Ah, quid me laceras, immitis Caelia, quantum

      Barbara nec tellus, effera nec Rhodope?

Ah, perstans, ah, dura nimis, succurre cadenti;

10

      Sum tuus. Heu, vati parce, puella, tuo.

Quam male iuravi, nune tanto impensius uror,

      Iam meritas poenas lingua proterva luit.

Et tu iurasti. Concurret Caucasus ante

      Alpibus, Eridano iunctus et Ister erit,

15

Quam te deserto patiar consurgere lecto,

      Nunc sine te viduo conqueror esse toro,

Nunc sine te experior noctes invisus amaras:

      Nocte venit multo lux inimicitior.

Sed licet irato me cernas horrida vultu

20

      Et dedigneris reddere verba mihi,

A te non vertar tamen et te semper amabo,

      Vel si des tergo verbera, vincla pedi.

At si talis eris, si ferrea corda tenebit

      Longius ista nimis vana superstitio,

25

Decrevi in silvis tantos finire dolores

      Aut ferro aut flammis ait dare corpus aquis.

Magnus amor magnos animos praestabit amanti,

      Durior est saeva morte superbus amor.

Sed neque te tigris genuit nec torva leaena,

30

      Nec mihi de nihilo tam fera semper eris.

Ergo oculos mihi redde tuos et mollia verba

      Quicquid et est verbis dulcius atque oculis,

Nec mea tam lentis maceres praecordia flammis.

      Quem fugis? Ahne tuum me, mea vita, fugis?

35

Quod natura dedit, quantum fortuna paravit,

      Omne est id certe sub tua iura datum.

Vivo tuus moriarque tuus, quodcunque monebis:

      Dulce mihi pro te vivere, dulce mori.