10. in obitu Donati Acciaioli

Si neque forma potens, nec doctae Palladis artes,

      Nec genus a mortis conditione levat,

Quid tantum maria et terras coelumque fatigat

      Post paulo ad Stygios turba futura lacus?

5

Cernite Donatum feretro nigrante repostum,

      Vt tumulum invisum non rediturus eat.

Ingenui mores inerant, facundia, virtus

      Famaque ab antiquis clara micabat avis.

Hunc tamen immites potuere absumere Parcae,

10

      Cuius transvolitat sidera magna anima.

Quanquam, o fors, melius secum natura peregit:

      Quid, nisi tristitiem, longior hora ferat?

Non cernet patriam flammis et Marte cadentem,

      Oppida non Calabro diruta nostra duce.

15

Ipse quidem vixet si non tria saecula Nestor,

      Non mortem extincto posceret Antilocho.

Non Priamus Troiam eversam natosque videret,

      Non Croesus Cyri viveret arbitrio.

Sed quanquam haec alia et forsan peiora cadebant,

20

      Hoc tamen orbatam cive queror patriam.

Quis veteres populi leges ac iura tueri

      Mitius aut poterit continuisse patres?

Aptus erat paci, Demosthenis utilis armis,

      Praestantes patriae conciliare viros.

25

Civibus in nostris utinam sim falsus haruspex,

      Tempore tam duro quid, nisi triste, canam?

Multi ad se rapiunt. Iusti reverentia paucos

      Tangit et hos etiam mors inopina rapit.

Ast tu Donati serves, Florentia, natos,

30

      Fas est demeritum semper amare virum.

Sic Roma extincti sobolem complexa Rutili

      Estque Camilleum sic venerata genus.

Tu vero, antiqui restat si sensus amici,

      Vive memor Fonti sedibus Elysiis.