5. ad Franciscum Saxettum

Mens erat illustrem Saxettam pandere gentem

      Qualiaque antiquis stemmata ducis avis,

Olim quos Totila saevo Florentia versa

      Sensit in exiguis rebus adesse sibi

5

Sed mihi conanti tanta et cantare paranti

      In somnis visus Delius emonuit:

Desine magnanimam sobolem temerare canendo

      Quantaque Gentiles praelia, quanta Pepus

Gesserit et quantus fuerit Saxone perempto

10

      Saxettus, Carlo cum bene ferret opem.

Tractabis prosa melius Mavortia bella,

      Nunc tuba, nunc litui classicaque, este procul.

Sic ait. Indictum sed te prohibetque vetatque

      Mutuus et certe non reticendus amor.

15

Tu, licet ardenti nunquam te credere Marti,

      Cingere nec fossis oppida cura fuit,

Diversa ratione tamen tutoque meatu

      Ad coelum natis et tibi pandis iter.

Divitias partas non terrae in viscera condis,

20

      Sed gentis patriae vertis in omne decus.

Montugium testis, testis Ghonfentia Tempe,

      Hic bene quaesitas tu bene ponis opes.

Praeteriens Gallus miratur saxula tecta

      Et stupet auratam Celtiber ipse domum.

25

Magna dei genitrix sensit tua dona gehennis,

      Senserunt Tusci, munera coelicolae.

Totque inter curas et tanta negotia semper

      Intendens animum nobilibus studiis,

Quaecunque historici, quicquid, scripsere poetae

30

      Estque Leontina quicquid in arte, vides

Colligis et veterum praecepta et scripta novorum,

      Doctorum releves ut monumenta virum.

Haec tibi me iuvenem sanctissima vincula iungunt,

      Haec tibi me iungent aenea vincla senem.