1. ad illustrissimum ducem Calabriae, divum Alphonsum
iuniorem de Aragonia, Platini Mediolanensis
liber sextus Ferrariensis incipit

Forte sub exactum volui finire decembrem

      Hoc opus et calamum depositurus eram,

Annus et ad metam cum nostris quinque libellis

      Venerat - hunc fueram pactum et ipse modum -,

5

Circumfusa novem stetit illico turba sororum:

      "Quid facis?" exclamans. "Perfice - dixit - opus.

Sextus adhuc superest labor, Herculis acta parumper

      Linque nec extensum per freta semper eas,

Flecte ratem paulum, praestantes curre per Vmbros:

10

      Imperium armipotens hic Federicus habet.

Tu ne diu, venerate, ducem nunc carmine fraudas,

      Igne ne de tanto nulla favilla tepet?

Quo ducis invicti meritorum summa recessit,

      Denique quo ratio laudis habenda tuae?

15

Carmina res magnae decorant, ut sacra verendas

      Effigiesque deum quas tetigere manus:

Parva tuae nec enim veniet, Plate, fama Camenae,

      Hoc reliquum lumen si Latiale canat.

Adde quod Alphonso non vivit amicior alter:

20

      Pignora mille domi sunt data, mille foris".

Dixerat, incomptos repetens mea tibia cantus

      Addidit haec titulis carmina pauca tuis:

Aequo animo, princeps, claudi patiare libellum

      A non dissimili forsan honore tuo.

25

Laudibus acta tuis Federici, Alphonse, cohaerent

      Tam bene quam iunctos vos habet una fides;

Tu quoque da veniam, gemina dignissime lauro

      Invidiam Calabro nec pariture duci,

Si te postrema, Federice, in parte locavi:

30

      Mars et in hac magnos vult statione duces.