31. de morte Virgilii

Que mors Virgilium potuit sic perdere magnum,

      Heu, qui divino carmine magnus erat?

Sydera namque reor toto lucentia celo

      Et lunam fatis condoluisse suis.

5

Credo ego lugubres vestes sumpsisse Camoenas

      Et puto Phoebeam tunc gemuisse lyram.

Tunc Charites crinem lachrymis rupisse profusis

      Et memorant Nymphas veluti ululasse lupas.

Tityrus ipse senex, puer et formosus Alexis

10

      Ecce gemunt laeto, dive poeta, tuo.

Ecce iacent fruges campis vicieque fabaeque,

      Extincto que nam te cecidere, Maro.

Ecce Venus sparso deflet tua funera crine,

      Qui fuerit nati, Cypria, preco tui.

15

Heu, Iovis invidiam referunt nocuisse poete,

      Cui, Maro, certabas ingenio ipse tuo.