47. ad Aufidum Achademicum

Quid me potentum spernere limina

Et plebis auras non sinis, Aufide?

Quid rursus Ascreum per antrum

Verba iubes sociare nervis?

5

O, quam paterno rure beatius

Glebas Sabellis vertere sarculis,

Thauros fatigatos in umbra

Seu gelido recreare rivo,

Et rore campos spargere ductili

10

Frugesque lappis et lolio obsitas

Purgare molirique fraudes

Alitibus nocuis per agros;

Vultu diurni noscere sideris

Imbres et austros, signaque prescie

15

Cornicis, et mergos notare

Alciones, fulicas gruesque,

Aut falce ramos carpere inutiles,

Gemmasque truncis iungere non suis

Ignota quo miretur inde

20

Poma sibi genuisse malus:

His rara centum vina laboribus

Condantur urnis et gravet horreum

Fecunda messis rusticoque

Vsque mihi tepeat culina.

25

Nam quid favores, quid populi mihi

Laudes, Camene, si gelidis sciens

Monstror lacernis et secundo

Cum siliquis caret archa pane?

Regum poete cura potentium.

30

Quondam lapillos et maris Indici

Vincebat argutus libellus

Et cythare pretium canore.

Nunc choa vulgo gratior improbo

Dives monilis fulgor et aurei;

35

Vix unus immensum per orbem

Laude cales viridis corone.