28. de lachrimis Fannie

Quod stillat Syrie mirre de cortice in arvis,

      Quodque Arabo gignit thurea virga solo;

Quod Phetonteo prognate in funere silve

      Fraternum gemitu defluit in tumulum;

5

Erata quod turre latens Acrisia virgo

      Effluere aurato vidit ad imbre sibi;

Hoc quibus aspersit lachrime nunc ora fuerunt

      Fannia, cum dixi: "Lux mea cara, vale!

Tu mihi solamen miseranda in sorte fuisti,

10

      Per te magna meis sarcina dempta malis,

Per te ego non sensi patria tellure carere

      Et glacies inter vivere Sarmaticas!

Per te tota mihi facilis iactura meorum

      Natali et placuit barbara terra magis.

15

Ergo ego vitali donec versabor in aura

      Confitear vitam munere habere tuo!

Et si quid possunt nostre preconia muse

      Diceris grato chara fuisse viro!

Nec mea lingua tuos usquam reticebit honores

20

      Dum meus in terris spiritus ossa reget!

Tu quoque Callimachum quandoque in mente voluta,

      Si tibi quid nostro dulce in amore fuit".

Hic tacui, ast illi iam dudum ex ore cadendo

      Implerat totos lucida gutta sinus.

25

Mortales primum gemitus lachrimasque putavi

      Et volui sicca tergere ab ore manu!

Sed liquide fuerant cristalli in pectore gutte

      Gemmarumque imber fluxerat in gremium.

Sic lachrimare deas meditor, si numina luctus

30

      Tangit, si meror pectora sancta subit!

At me sive dolor, seu maior flere vetabat

      Vis aliqua et sensus corpore nullus erat!

Cumque iterare "Vale - vellem - mea Fannia", lingua

      In mediis prorsus faucibus obstupuit.