20. ad Ioannem Miricam

Scire, Mirica, velim quid agat modo Fannia rerum

      Aut repetat secum, dum procul ipse moror!

Sed mihi vera refer nec vana redde tumentem

      Leticia, dum vis dicere grata mihi!

5

Num sine me neglecta domi lacerisque capillis

      Assidet et mesto pollice fila trahit?

Num tempus quodcumque putat discedere tarde

      Intentisque horas computat articulis?

Nec mora subductis quotquot fluxere diebus,

10

      Metitur reditus quam meus absit adhuc;

Vel si consueto vitio delusus amantum

      Esse puto quicquid mens malesana cupit!

Nec gerit illa mei curam, nec templa frequentat

      Pro reditu ad superos ambitiosa meo!

15

Cumque ego, sive dies mortalia corpora vexat,

      Seu nox iocundo pressa sopore fovet,

Nil aliis mecumque loquar I nil mente revolvam

      Illius preter nomen et effigiem!

Et quecumque usquam fecit dixitve perinde

20

      Ante oculos maneant ceu modo gesta forent.

Ipsa nihil de me secum sed leta frequentat

      Publica lascivis inseriturque choris;

Atque procis aliis cupiens formosa videri

      Componit speculo conciliante comas;

25

Purpureoque simul croceo vel flore coronat

      Ceu fuerit tunicis ille vel ille color!

Nec studio leviore ornat frontemque genasque

      Indicium forme quam subitura Venus!

Et Iovis accita ad mensam quanto ordine Pallas

30

      Incedit tanta promovet arte pedes;

Precupidisque immixta libens conviva recumbit

      Quo sit iussa loco, tempore, lege, modo;

Magnaque nocturno delibat pocula ludo

      Quaque bibit prebet parte bibenda aliis!

35

Nec minus e manibus gaudenti fronte Procorum

      Accipit et leto devorat ore cibos.

Aut canit in girum ducta de more chorea,

      Vel salit et plausus voce manuque movet!

Denique blanda nimis dum vult simul omnibus esse

40

      Fortassis de me non bona verba refert.

Hoc ego si credam latus hoc rescindere ferro

      Non morer, ac requiem querere mortis ope;

Aut ultra Hyrcanum pelagus glaciesque perhennes

      Terrarum extremis vivere marginibus,

45

Quo nec sevus amor nec amate cura puelle

      Alato possint accelerare pede!

Illic ignotis errarem solus in arvis

      Nature cupiens iura novare mee.

Herba cibum lectumque daret, fontesque bibenda

50

      Pocula, et aptarem tegmina nulla mihi!

Sed nudus quocumque loco me vesper adiret

      Cantarem: "Ad durum, Somne, cubile veni!"

Proque domus parvo tecto, laquearia celi

      Preberent thalamos hospitiumque mihi!

55

Sed Deus omnipotens tantos perferre labores

      Me vetet, et solito vivere more sinat!

Primaque mente tua sim semper, Fannia, cura

      Vt mihi te preter nulla puella placet.