15. ad Fanniam

Non potes, ut quondam, nostros eludere amores,

      Testaris frustra, Fannia, crede, deos:

Vidi ego, fateor mallem caruisse videndi

      Viribus, atque oculos non habuisse bonos;

5

Vidi ego ab alterius manibus tua pectora tangi,

      Et tenerum solvi, te patiente, sinum.

Ille tuas laudes scribat, tibi munera mittat,

      Ille tuo felix vivat amore velim;

Sed moneo credat qua sum deceptus ab arte

10

      Nec nimium verbis blanditiisque tuis.

Perfida, iurabas: "Tecum mihi vivere dulce.

      Si non sis, cupiam protinus ipsa mori!"

Ah quotiens nostro fallacia bracchia collo

      Imponens dixti: "Tu mihi solus amor!"

15

Hec ego te pura meditabar dicere voce,

      Deque tua plenam mente venire fidem:

Sed quod nocte facis cum, me presente, papillas

      Alterius tangi leta sinas manibus,

Confiteor, volui me non vidisse putare,

20

      Ac vulnus tacite dissimulare meum.

Sed dolor immodicus vires superavit amoris

      Fregit et iniusti vincula dura iugi!

Nunc calet ira recens: facile est mutare puellam

      Dum tuus in leso pectore friget amor.

25

Nam, si lentus ero, dolor hic a mente recedet,

      Ardori et vires, ceu solet, ira dabit!

Qualiscumque mihi fueris sis, Fannia, felix;

      Inveniam fame que velit esse bone.

Tu noctes lucesque dabis cuicumque placebit

30

      Inque tuo quivis fiat amore potens.

Munera quanta libet capias, ornesque capillos

      In violis mittit quas tibi turba procax,

Omnia condentur tecum tua dona sepulcro

      Deque nihilum morte superstes erit.

35

At quecumque meis fuerit cantata libellis

      Vivet, et ex ipso funere maior erit!

Non illi auratos variabunt tempora crines,

      Non trahet in rugas curva senecta genas;

Qualiscumque meis pingetur versibus, usque

40

      Durabit solitum dum teret annus iter.