29. ad Laurentium Medicen

Mirantur multi, cur vel pater ante vel ipse,

      Par fuit ingenio cui grave nomen, avus

Haud mihi pauperiem mites duxere levandam,

      Qua nimis infelix tempora longa premor,

5

Praesertim, cum, quae fuerim meditatus in illos,

      Haec utrisque viris grata fuisse ferant.

Ast ego nil miror, cum sim mihi conscius ipsi,

      Quam fuit, heu, rebus fors inimica meis,

Quam nulli quondam fuit exuperanda tuorum,

10

      Optarint quamvis vel bona cuncta mihi,

Durities fati et quoniam mihi tanta maligni,

      Tam fuit et nostris invidiosa bonis,

Posset ut illa gravis Medices utrosque benignos

      Vincere, ne dederint, quae cupiere, bona.

15

At, cum pro summis, Laurenti maxime rerum,

      Summa tuus meritis sidera tangat apex,

Vt modo non homines tantum superasse vel omnes

      Dicaris, placidis quos tulit Arnus aquis,

Sed quoque vel supero par nunc habeare tonanti,

20

      Sidera cui parent, cui mare, terra, polus,

Cum sapiens Parcas et inexorabile fatum

      Subiicias pedibus, vir memorande, tuis,

Vt neque, fatorum, fiant, quae postulet ordo,

      Amplius, haec sed, quae sint tibi visa prius.

25

En, age, ne dubita sortem superare malignam,

      Victori victas en dabit illa manus.

Annue tu tantum; duce te bona cuncta sequentur,

      Censueris monitis quae mihi danda tuis.