2. ad Petrum Medicen

Est locus antiqui seducta in valle Mucelli,

      Cosmus ubi egregium surgere iussit opus;

Huc ego dum rapior spectandi ductus amore

      Tecta opibus Medicum nobilitata novis,

5

Talis tunc avidas cantus demulserat aures,

      Mortalis qualem nemo referre queat.

Nam prope sunt circum densis viridaria lucis,

      Plurima quae frondis integit umbra sacrae,

Illic terra, tulit quos India, mittit odores,

10

      Et quos felici litore nutrit Arabs.

Illic et violas cernas viguisse perennes

      Mixtaque puniceis lilia cana rosis.

Hic variae pennis per florea rura volantes

      Fundebant blando murmure carmen aves

15

Daphnaeoque oriens fundebat scena theatro

      Lumen, quale sacer lucus habere solet.

Spiritus inde novus sese tollebat in auras

      Pluraque divino verba notata sono.

Haec ego cum celeri me verto ad limina gressu

20

      Nescius Aonias hic habitare deas,

Protinus, ah, tantus splendor praestrinxit ocellos,

      Ne sineret sacras usque venire fores.

Interea, dum me dignata est una sororum

      Ducere per gelidum, Calliopea, nemus,

25

Haec, ubi, quo paterer divinam cernere lucem,

      Vnxerat unguentis lumina nostra novis,

Hoc subiens antrum dixit: Me pone sequeris,

      Sed caveas laurum nunc temerare manu.

Tunc me divinus subito circunstetit horror

30

      Arrectaeque metu diriguere comae,

Cum nivea primum conspexi in veste puellas

      Pieria castos cingere fronde choros.

Ast, ubi me monuit pulcherrima diva sorores

      Aonias sedem constituisse novam,

35

O te felicem - dixi - nunc, Petre, per aevum,

      Qui capis hospitio numina tanta tuo.

Omnia conveniunt divinae stirpis alumnae

      Dictis nec dubiam dant pia verba fidem,

Nam scenae in medio, surgens ubi plurima laurus,

40

      Candidior Pario marmore petra nitet,

Aurea quin etiam de saxo fistula pendet,

      Ambrosius quo se funderet inde liquor.

Atque ibi docta comes dixit: Quam serpere cernis

      Et quae nunc fontem congerit ecce sacrum,

45

Huc Petrus Medices lympham prorumpere iussit

      Deque Casentini labitur illa iugis,

Pro qua Gorgonei deserta est unda caballi

      Et quae Castalio nomine nota viget.

Nec iam prisca iuvat Musas Parnasia rupes

50

      Amplius aut solitum nunc habitare nemus.

Iam satis est sedes dudum tenuisse Pelasgas,

      Iam satis Haemonio tinximus ora lacu.

Nunc valeat Pindus, valeant Heliconia Tempe,

      Audiit Eurotas carmina nostra satis.

55

Hic nos certa manet sedes, haec limina nusquam

      Deserit, hic doctam pulsat Apollo chelyn

Et nemus hoc veterem Cirrhae delebit amorem,

      Hic Aganippeae fons erit instar aquae.

Et quantum lato Maecenas priscus in orbe

60

      Nomen habet, Medices protinus inde feret.

Hunc nos Pierio cantabimus ore nec illi

      Defuerit meriti gratia magna sui.

Dicemus magnos Petrum superasse triumphos,

      Otia dum patriae reddidit ille suae,

65

Nec Ciceronis enim fuerat victoria maior,

      Qua patriae verus dicitur esse pater.

Pierides quamvis longum dicamur in aevum

      Nec levis extiterit gloria principium,

Petrides hinc dici nomen de nomine Petri

70

      Malumus, hinc nostri nominis auctor erit.

Sed tu, si tantos cupias haurire liquores

      Et vitreo tandem spargere fonte caput,

Rivulus hic tenuis, qui nascitur inde, caveto,

      Ne Medicis labens egrediatur agros.

75

Sedulus his lymphis tam laeta rigaveris arva,

      Haec erit usque rotis meta terenda tuis.

Quod modo, si monitus non aspernabere nostros

      Verbaque censebis pondus habere mea,

Hoc ubi tempus erit, totum te fonte lavabo,

80

      Sic fugies nigros in tua busta rogos.