52. eulogium in Antonium Andreae filium
ad Alexandrum Braccium eius amicissimum

Si graviter doluit iuvenis Phoceus Orestem

      Extinctum sancta iunctus amicitia,

Dira Philoctetes si funera luxit amici

      Herculis, heu, casus dum subit inde graves,

5

Laelius, extiterat quo nec sapientior alter,

      Scipio, si mortem flevit, amate, tuam,

Si fortis raptum doluit Patroclon Achilles,

      Carius, heu, fuerat quo nihil ante sibi,

En, Bracci, maesto tristes nunc ore querelas

10

      Fundito, nunc lachrimas, dulcis amice, novas.

Occidit abreptus teneris Antonius annis,

      Qui tibi qui Pylades protinus alter erat.

Quid tamen haec pietas in te sua profuit illi

      Aut quid amicitiae cuncta dedisse piae?

15

In te quid mentem castam servasse? quid olim

      Tam firma semper te coluisse fide?

Hic terras omnis tecum, maria omnia tecum

      Lustrasset cupide, tu modo praeciperes.

Tu quoque si manes cuperes hunc ducere ad imos,

20

      Visat ut infernos regna tremenda lacus,

Omnibus ille quidem venisset in omnia tecum

      Posthabitis, vel si mortis adisset iter.

Est tamen invidia raptus puer optimus, ullum

      Exemplum veteris ne sit amicitiae.

25

Intentus fueras non tu crudelibus armis,

      Non cupidus fueras bella nefanda sequi,

Otia sed placidae nimirum pacis amabas

      Detestans Martem saevitiamque suam.

Nec tamen, haec cum sint, fulvo male carperis auro

30

      Nec tibi divitias congeris innumeras,

Sed bene contentus patrio tenuique salino,

      Quem decet, in rebus quaeris habere modum.

Nam neque venando statuisti ducere vitam

      Vilibus officiis otia pulchra terens,

35

At bene Pieridum studiis addictus et arti

      Noctibus addebas, dulcis amice, dies.

Heu, nihil est tutum morti; virtute supremos

      Tollere de medio gaudet acerba viros.

Haec te corripuit, numeris qui, docte, canendis

40

      Aonias poteras iam retinere deas.

Ah, quotiens Musae, quotiens tibi Phoebus Apollo

      Tollebat plausus in tua verba novos?

Sed breve per spatium durarunt gaudia, dum sic

      Cursibus in primis irrita vota cadunt.

45

Ergo dies aderat fatis datus ille supremus,

      Quo puerum raperet Parca maligna pium.

Signaque iam mortis suberant manifesta futurae

      Omnibus illa quidem signa tremenda viris,

Filius affari moriens cum forte parentes

50

      Confectos cura coepit utrosque gravi:

Quid me mortalem graviter lugetis, ut hinc vos,

      Vos premat ut miseros cura dolenda magis?

Tristia non lachrimis hominum, non, fata, pudicis

      Flectuntur precibus, cum ruit atra dies.

55

Nec vos nunc morbo macies contracta maligno

      Terreat aut quod sim corpore nullus ego.

Est animus fortis, veluti decet, ipse nec ulli

      Succumbens curae, sit licet ipsa gravis.

Flaccida non curae mihi sunt moribundaque membra,

60

      Corporis est quicquid, displicet omne mihi.

Id satis est nobis, si mens animusque pudicus

      Sidereos valeat nunc repetisse Lares,

Vnde genus duxit, peteret cum forte caducos

      Mortales, superas desereretque domos.

65

Haec visura Iovem summum pars maxima nostri

      Evolet, at terram corpus inane petat.

Vos igitur, cari, mea maxima cura, parentes,

      Tu tamen imprimis, dulcis amice, vale

Atque vale atque memor tumulo pia carmina nostro

70

      Haec dato, quae nomen sint habitura meum:

Quo nec amicitiam, coluit puer alter in urbe

      Sanctius Etrusca, dum sibi vita fuit,

Hic iacet abreptus teneris Antonius annis,

      Dum Lachesis plenas frangit acerba colos.