Epitaphium Cicilidis virgunculae suae

Cicili, virginibus praestans Chrysona Latinis,

      Cicili, melliculam deliciaeque meae,

Quae tibi crudeles ruperunt stamina Parcae,

      Cicili, cum superis vivere digna deis?

5

Nondum bis senos aetas tua neverat annos

      Cum secuit dulces Iris acerba comas,

Quas tibi saepe comas optasti, Phoebe, per axem

      Dum citus aethereos verbere cogis equos.

O facies qualem Pario de marmore Crispus

10

      Finxit, et huic similis Cynthia, dixit, erat.

Lumina quid memorem Veneris vincentia sidus?

      Lumina nigranti laeta supercilio?

Adde genis mixtum niveo candore ruborem:

      Qualia purpureis lilia mixta rosis.

15

Os erat ambrosiam spirans, et eburnea nondum

      Coeperunt parvo poma tumere sinu.

Proh dolor, hanc flammis dabimus? tantumque decorem

      Audebis tristi rodere, flamma, rogo?

Ante ruat precor o madidis citus imber ab austris,

20

      In cinerem tantum ne sinat ire decus.

Nectare lota nitet mea Cicilis: ocius aurum

      Corrumpi poterit, sardonychusque lapis.

Ergo agite, o Musae, mecum lacrimabile corpus

      Tollite, quo felix pignore marmor erit.

25

Et caelate suo, si fas est, distichon antro

      Quod pia posteritas noverit esse sacrum:

Cicilis hic latet, heu, virguncula, qualis in auro

      Gemma latet: lacrimans hinc bonus hospes abi.