3. ad Laurentium Miniatum sodalem,
qui falso scripserat suam puellam languere

Parce, precor, Miniate, meum contemnere amorem,

      Sic sit in amplexu culta puella tuo,

Sic tibi sit facilis iucundi mater Amoris

      Et faveat votis semper amicus Hymen.

5

Nam tibi quid prodest nostram languere puellam?

      Quidve meum tentas, insidiose, malum?

Non ita, Laurenti, credebam te mihi amicum,

      Perditum ut ires me deliciasque meas.

Sed Venus et sacri defensor Apollo poetae

10

      Efficiant, ut sint omnia vana tibi;

Et mihi felicem reditum dent fata sororum,

      Vt referam dominae non bona dicta tua.

Ah qualem de te sumet mea Cinnama poenam,

      Ah quali tum te supplicio afficiet.

15

Illam non lacrimis, non flectes vocibus ullis,

      Quin linguam atque oculos eripuisse velit;

Et frustra veniam posces, errasse fatendo,

      Nam sine verberibus parcere nulla solet.

Despiciet flentem dedigneturque precantem,

20

      Despiciat lacrimas nostra puella tuas,

Et, simulac mentem satiaverit, haec tibi dicet:

      "I nunc et discas omnia saeva loqui."

Dicite, dii magni, quanam ratione puellas

      (Idque impune) licet laedere saepe viros?

25

Pace deum dicam, si sint mihi numina vestra,

      Ipse puellarum magnus amator ero;

Conatusque aliquis nymphae maledicere linguam

      Sentiet exsectam tum sibi forficulis.

Sed, quoniam magno non sunt sine numine amantes,

30

      A nobis saeva est poena futura tibi.