4. de Venere et Amore

"Ne fle, ne, mihi care, oculos corrumpe, tuisque

      Desine de lacrimis sollicitare meas.

Me miseram, qui singultus? Complectere matrem,

      Colla fove, inque meo, fesse, quiesce sinu.

5

Belle puer, quinam lacrimas dolor excit? Vbi arcus?

      Ah miseram, in pharetra spicula nulla manent.

Dic agedum, neu singulti, neu pectora rumpe:

      Quae, rogo, quae insidiae, cuius et iste dolus?"

"Heu, mater, nato indulgens, mihi Deianilla,

10

      Mutua quae dederam, reddere tela negat;

Haec arcum tenditque manu stringitque sagittas,

      Ipsa gravi dextra spicula nostra iacit."

"Singultus age coge, puer, lacrimasque coerce,

      Spicula quo redeant sub tua iura, dabo:

15

Hanc auram cape, nate; oculos hac Deianillae

      Affla, et acidalio tinge liquore genas,

Deque oculis deque ipsa genis dic tendat ut arcum,

      Deque oculis iaciat spicula deque genis.

Arma tibi puero reddat, sit et aura vel arcus

20

      Vel pharetra, ast ipsi spicula sint oculi."