4. de infelicitate generis hominum
Non ulla terris habitat aut pax aut quies,
Inferna dirae et luctus occupant loca,
Exercet in mortalibus regnum metus,
Regnat libido, fraudis et scelerum caput;
5
Quae prima fulget homini infelix dies,
Comitem profundo ducit ex Erebo simul
Dolorem et aegritudinem. O sortem asperam,
O dura fata et semper in peius malum.
Nemo beatus: ille divitiis fluens
10
Inops habendo; hunc sceptra terris praeferunt,
Ipse est sui impos, et, quibus praeest, timet;
His ficta virtus limes ad summum est bonum,
Et pandit oris squalor ad superos viam.
Haec illa squalens dira et infelix plaga,
15
Cocytiae fauces inexorabiles,
Phlegethontis ignes, gurgitesque acherusii,
Haec tantalea sitis, iecurque foecundum,
Et membra diri Ixionis torquens rota.
Sed quid, recensens plura, in immensum trahor?
20
Sumus hic tot inferi, quot homines vivimus,
Suusque quisque dirus est Erebus sibi.
Nobis amores et libido pectoris,
Et una non unius obstetrix mali
Humana facies, cuius ex oculis fluit
25
Amor, odium, pax, ira, spes, metus simul,
Et quas gerit cruenta Tisiphone faces.