4. ad Fanniam
Puella molli delicatior rosa,
Quam vernus aer parturit
Dulcique rore Memnonis nigri parens
Rigat suavi in hortulo,
5
Quae mane primo roscidis cinctos foliis
Ornat nitentes ramulos;
Vbi rubentem gemmeos scandens equos
Phoebus peragrat aethera,
Tunc languidi floris breve et moriens decus
10
Comas reflectit lassulas;
Mox prona nudo decidit cacumine
Honorque tam brevis perit.
Sic forma primis floret annis; indecens
Vbi senectus advenit,
15
Heu languet oris aurei nitens color,
Quod ruga turpis exarat,
Perit comarum fulgor, et frontis decus,
Dentesque flavent candidi,
Pectus papillis invenustum languidis
20
Sinus recondet sordidus,
Quod nunc heois lucidum gemmis nitet,
Tenuisque vestit fascia.
Nullas amantis audies moesti preces
Duram querentis ianuam,
25
Non serta lentis fixa cernes postibus
Exclusi amantis munera;
Sed sola noctes frigido cubans toro
Nulli petita conteres.
Quin hoc iuventae floridum atque dulce ver
30
Brevemque florem carpimus;
Post lustra quinque iam senectus incipit
Latensque surrepit modo.
Quare, meorum o aura suavis ignium,
Dies agamus candidos,
35
Noctesque divae conteramus integras,
Que mane lucet Hesperos.