4. ad Fanniam

Puella molli delicatior rosa,

Quam vernus aer parturit

Dulcique rore Memnonis nigri parens

Rigat suavi in hortulo,

5

Quae mane primo roscidis cinctos foliis

Ornat nitentes ramulos;

Vbi rubentem gemmeos scandens equos

Phoebus peragrat aethera,

Tunc languidi floris breve et moriens decus

10

Comas reflectit lassulas;

Mox prona nudo decidit cacumine

Honorque tam brevis perit.

Sic forma primis floret annis; indecens

Vbi senectus advenit,

15

Heu languet oris aurei nitens color,

Quod ruga turpis exarat,

Perit comarum fulgor, et frontis decus,

Dentesque flavent candidi,

Pectus papillis invenustum languidis

20

Sinus recondet sordidus,

Quod nunc heois lucidum gemmis nitet,

Tenuisque vestit fascia.

Nullas amantis audies moesti preces

Duram querentis ianuam,

25

Non serta lentis fixa cernes postibus

Exclusi amantis munera;

Sed sola noctes frigido cubans toro

Nulli petita conteres.

Quin hoc iuventae floridum atque dulce ver

30

Brevemque florem carpimus;

Post lustra quinque iam senectus incipit

Latensque surrepit modo.

Quare, meorum o aura suavis ignium,

Dies agamus candidos,

35

Noctesque divae conteramus integras,

Que mane lucet Hesperos.