4. ad Iovem ut tristia avertat insomnia.
Rebus suis adversari queritur

Quid votis adversa meis fortuna minatur?

      Quid superum tristis deferet ira novi?

Parce, Deum rector, non me duce dura iuventus

      Titanum regnis intulit arma tuis.

5

Non ego solis equos mutato limite duxi,

      Cum timuit rapidas regia vestra faces;

5a

Effera nec mihi mens qualis fuit ante Lycaon

6a

Cum subito tellus obruta diluvio est.

Non ego, mactato crudeliter hospite, dicor

      Humanos artus apposuisse tibi.

Auratas vesteis, siculi non more tyranni,

10

      Dextera de sanctis traxit imaginibus;

Haud ulli per me contempto numine divum

      Sacrilega ablata est aurea barba manu;

Nec veluti Xerses Neptuno vincla minantur,

      Classibus insolitum cum patefecit iter.

15

Non per me Elysio rapta est Proserpina regi

      Nec triplici latrans impius ore canis.

Ergo quid insontem crudelia somnia terrent,

      Et durae volucres terribilesque ferae?

Nonne satis fuerat cara quod pulsus ab urbe,

20

      Sollicita vigilans tot mala mente feram?

Nocturnam turbent nisi tristia visa quietem,

      Quae vel rara solet vel brevis esse mihi.

Dii, cohibere iras, miseris ignoscere, vestrum est;

      In celeres abeant somnia dira notos.

25

Tu quoque sancte puer, generosi rector amoris.

      Saevitiae finem constituisse velis.

Nam tua non unquam contempsi tela Cupido,

      Nec doleo imperii crescere iura tui;

Nec Veneris nostri indicio cognovit amores

30

      Depraensae mira callidus arte Faber.

Nempe ego te quondam felix duce miles habebar,

      Invidit nostris fors inimica bonis

Omnia nunc contra coniurant, nulla facultas

      Iam mihi vitandi tot fera tela datur.

35

Quod si supplicium superest, si poena perennis,

      Haec praecor ut vitae sit mihi summa dies.

Protinus expediet tristeis compescere luctus,

      Nam satius miseris est periisse semel.