Divae Elizabethae Angliae Franciae Hiberniaeque Reginae piae, felici, inclytae, semper augustae Scipius Gentilis

Si tantum aetherio regi munuscula parva

Pastorum, lauri baccas, ederaeque corymbos,

Et rude silvestri dispersum carmen avena

Credimus horrenti nemorum placuisse sub antro,

5

Quantum myrrha, aurum, et thuris data dona Sabaei

Aethiopum manibus regum, dulcisque deorum

Ille sonus puero per sudum arrisit ovantum.

Tu quoque siderei in terris o maxima regis

Effigies, sacrumque iubar ne lecta tuorum

10

Dona inter procerum, et festae modulamina lucis,

Ornatum Latio carmen mihi despice cultu:

Carmen, quod vatum princeps, quicunque per urbes

Ausonias patriis unquam cecinere Camoenis

Tassus Apollineo divinus pectore fudit.

15

Tempore non alio munus, neque principe egebat

O sola antiquae splendor virtutis Elisa

Seu tu septa fide, Gofredique aemula virgo

Templa prophanatis iubeas lustrarier aris,

Insanique minas Tamesim contemnere Tybris,

20

Seu tu iustitae ac placidae pietatis habenis

Ingentes populos flectas, magnumque senatum

Ore gravi, et solio teneas subnixa potenti,

Seu iuvet Aonios Musarum invisere fontes,

Et latices haurire sacros: sive una Dianae

25

Sis comes, auratamque humero suspensa pharetram

Venatu silvas et patria regna fatiges.

Quo me, quo rapitis Musae? Salve inclyta regum

Progenies, salve magnum decus addita terris,

Et mea parva legas hilari munuscula vultu.