Ad Clariss. D. Nicolaum Marium Paniciatum
Comprime iam lacrimas, gemitus compesce; perempto
Quid tantum nato Paniciate doles?
Incassum lacrimis qui non revocabitur ullis,
Quid defles? luctus supprime lora tui.
5
Trimulus astra super Regis famulatur Olympi,
Angelicos inter fulgurat atque choros
Carcere corporeo liber, velut unio concha,
Splendorem, et theca liber ut ensis, habet;
Pertentat citharae docili iam pollice cordas,
10
Dulceque mellifluo iam canit ore melos;
Iubila nectareae iam nunc dulcedinis hausit,
Iubila terrenis anteferenda bonis;
Respuit hinc tantis agitatam cladibus orbem,
Res hominum ridet, regna superna probat,
15
Quae ut subeas, supplex sincera mente precatur
Coelicolas, iuges ingeminatque preces.
Si te plus iusto cruciat dolor, indole forsan
Sperasti gnato prospera cuncta dari.
Fallitur inspecta quotiens pater indole nati,
20
Immodicas illi congerit unus opes;
Et coacervatus deglutit degener illas,
Et mendicato vescitur inde cibo;
Corpore nevus inest, molli cute callus; amaror
Pone subit tacito dulcia quaeque pede.
25
Non sine gignuntur mortalia corpora felle,
Non sine caute iugum, non sine sente rosa.
Fronte micat speculum tantummodo, devorat annos
Scilicet, alterna lux sine noctis ope!
Splendidius Phoebo nihil est, fulgentius igne,
30
Nigricat atra tamen lampados umbra comes.
Impexum fingas, et inextricabile pensum
Tortilibus spiris, filaque nece deas;
Aemula virtutis, iuvenum pessumdare sensus,
Finge venenoso scorta sodalitio.
35
Infrenes etenim praeceps crescentibus annis
Allicit in casses alea, rixa, venus.
Anxia si recoles, per te solabere, mendas
Assidue repetens odit amica procos.
Prisca recenserem tibi nunc exempla; sed illis
40
Tu populi lacrimas attenuare soles.