Ad Phoebum deum poetarum invocatio
Phoebe, iam tutam redeas ad urbem
Et tuae tecum redeant Sorores:
Iam licet saevi posuisse belli,
Phoebe, timores.
5
Ensibus Mavors abiit cruentis
Et tubae raucae lituique, durus
Clangor, et tristi tacuere tandem
Classica cantu.
Iuppiter, nostros miseratus agros,
10
Impios hostes rigidasque strages
Et procul gentes pepulit nefandas
Otia mittens.
Misit optatam requiem laborum.
Audiit tristes hominum querelas,
15
Audiit questus precibusque flentum
Praebuit aurem.
Non tulit tantae periisse molem
Vrbis, et diris cecidisse flammis
Tecta, nec passus subiisse gentis
20
Vincla superbae.
Mitis Actaeae foliis Minervae
Cincta Pax ad nos rediit capillos,
Et manu spicam retinens abire
Proelia iussit.
25
Iussit ad Thraces remeare Martem,
Ad Scythas, saevum genus, ad Tomitas,
Ad truces Mauros, populosque nostro
Orbe remotos.
Festa sunt nobis igitur canenda
30
Pacis, et sacrae repetenda Cirrhae
Antra, quae belli strepitu furentis
Ante silebant.
Phoebe, dilectis nitidos capillos
Frondibus cingas, humerosque amictu
35
Induas molli, citharaeque mutas
Excute chordas.
Tale divino moduleris ore
Carmen, extincta rabie gigantum,
Quale te dicunt cecinisse magno,
40
Phoebe tonanti.
Vosque, Cirrhaei nemoris puellae,
Vos meos vestris sociate cantus
Versibus: sanctae celebremus altos
Pacis honores.
45
Alma pax, mundi requies salusque,
Pax, deum nutrix, hominum levamen,
Piscibus nec non avibus canoris
Grata voluptas.
Pax alit vites, Cererisque laetas
50
Pax creat fruges, viridesque fructu
Arbores ornat, miserosque nutrit
Illa colonos.
Pax opes auget, tumidum per aequor
Pace securas revehit carinas
55
Nauta, nec solos metuit per agros
Ire viator.
Plura quid dicam? Nihil est quiete
Gratius, toto nihil est in orbe
Dulcius: tellus veneratur illam,
60
Pontus et aether.
Pax, tibi laudes canimus poetae,
Pax, diu nostra maneas in urbe
Teque, pax, semper tumido sequatur
Copia cornu.
65
Sit Ceres tecum, pater et Lyaeus,
Et Venus mollis, tener et Cupido:
Semper et vultu meliore nostros
Respice campos.