Carmina Nicolai Michaelis Bonaiuti Florentini supra mortem domini Alamanni incipit

Cum mea cum luctu maeror praecordia cogat

Assidue, numquam lacrimas constringere possum

Nec meditans intus dirum celare dolorem

Qui mihi dat saevam rigido vexamine poenam

5

Ac animo fesso requiem sine pace recusat,

Quod neque me video quandam sperare salutem,

Degendo postquam mordax ranusia contra

Me, capto gladio tantum pugnare citavit,

Quando meum Dominum leti velamine trusit.

10

Heu mihi mors quantum prohibes solamen in orbe,

Quam miserum tempus moto languore dedisti

Civibus et patriae, quantum pia dona negasti,

Cum talem satrapam propria fuligine clausit

Vis tua qui miro cleri fulgebat honore,

15

Moribus ardebat laudans virtutis amorem,

Vir sapiens animo magno pariterque calebat.

Plange tuo mecum mater Florentia nato,

Quod cecidere tuae praestantis nomina laudis

Quando pius princeps pulchro de semine cretus

20

Descendit rigide migrans Alamannus ad urnam.

Plange palam regio Thuscorum limine trusa

Mecum quod sine clerorum dicione prioris

Collegii sacri sistunt tua membra relicta,

Quae tibi donabat mirandae culmina famae.

25

Plange diu mecum de Adimaris inclita proles

Quod tibi mors tribuit saeve discrimina sortis,

Auxilium renuit, renuit solatia carae

Virtutis longi labenti tempore saecli.

Plangite nobiscum fultae dulcedine Musae

30

Siquis homo vivit vestra laudatus in arte,

Hic doctor mansit similis sermonibus illi,

Qui crebro proceres fandi mulcedine vinxit.

Plangite nobiscum sacro cum pondere leges

Constructae variis quondam pastoribus aulae

35

Basilicae Christi Romano culmine serptis,

Quod cecidit vester carus defunctus alumpnus.

Plangite nobiscum civilis iura theatri,

Quod ruit eximius vestro sermone peritus

Doctor qui valuit rigidos placare tirannos

40

Saepe per Europam pergens cum pectore forti.

Et moveant gemitum vasto maerore citatae

Virtutes quarum medius fastigia regum

Et cunctos populos pariter regionibus urbes

Et validos proceres dempto livore gubernant.

45

Pandite vos lacrimas coram qui praeside summo

Consortes eius mansistis pondere sacro

Primi collegii staurando cachumen habenae

Clerorum fidei sancto pro nomine verbi.

Funde tuas lacrimas lacrimis gemitumque frequenter

50

Pagina sincero cordis fervore loquta,

Quae rectum callem capiendi dona coronae

Caelestis regni, pulsa caligine monstras,

Quod cecidit cardo fultus virtutibus almis

Moribus et caris adeo ratione sophyae,

55

Qui populo superi tribuit praecepta tonantis,

Pontificis magni laudem ferventer amabat,

Ecclesiae sanctae seriem servabat ovantim.

Si mea nil mirum luctus praecordia vexat

Sive diu doleo tristi maerore coactus

60

Quod mihi lumen erat defesso tramite mundi

Donando servis, etiam solamen amicis,

Consilium patriae pariter praebebat honores,

Civibus et cleris crebro turbaeque clientum.

Quod precor ut cuncti rogitemus supplice corde

65

Praecelsum regem pura de virgine natum

Quod sibi det requiem divinae sedis in urbe.