Rusticus uxorem secum per pascua ducens

      Iverat ad ripam pretereuntis aque,

Vir cito cum brevibus lapides cepisset in amne

      Retibus exiguos carpere pisciculos.

5

In qua forte fuit annosi rimula cancri

      Vxor in herbosa fessa quievit humo.

Qui cunni spurcos postquam presensit hiatus

      Viscera defuncti credidit esse bovis.

Ex tereti quare cavea reptavit et uno

10

      Arripuit rostro labia cunniculi.

Condoluit virgo parva nec voce maritum

      Poscit, "hic," dicens, "affer opem misere.

Affer opem," clamat, sed qualem ferre negabat

      Nam pudor hanc simplex dicere vera vetat.

15

Attamen a pedibus tracto velamine demens

      Vocibus et palmis concitat omne nemus.

Hanc vir in eventu verbis solatur amicis;

      Tormenti causas queritat inde novi,

Cur teneat vestes obscena parte remotas

20

      Et cur ante femur firmet utranque manum.

Tandem post lachrimas et verba dolentia dixit

      Rustica sub modico talia verba sono.

"Maximus heu cancer cunni penetralia rodit

      Plus genii ergo tui non erit ille capax."

25

Rusticus indoluit et dextram ad coniugis vulvam

      Misit et invenit vera relata fore,

Et postquam manibus inimicum expellere binis

      Non valuit, cepit dentibus inde frui.

Bellua cui labrum vacua cum fauce momordit

30

      Et cunni labris miscuit ora viri.

Saucius interea cunnus rubra gucture aperto

      Fortibus urinis menstrua mixta dedit,

Culus et uxoris resoluto ventre pepedit,

      Iecit et emeritum lata fenestra cibum.

35

At cancer fugiit rostris mala fercula apertis

      Et voluit cavea liberiore frui

Vir pictum in liquidis vultum labrum quoque rubens

      Et culum et cunnum femina lavit aquis.

Ni mea iudicium docti subitura fuisset

40

      Instruerem quanti fabula sit pretii.