12.

Felix, qui potuit boni

Fontem uisere lucidum

Felix, qui potuit grauis

Terrae soluere uincula.

5

Quondam funera coniugis

Vates Threicius gemens

Postquam flebilibus modis

Siluas currere mobiles,

Amnes stare coegerat

10

Iunxitque intrepidum latus

Saeuis cerua leonibus

Nec uisum timuit lepus

Iam cantu placidum canem

Cum flagrantior intima

15

Feruor pectoris ureret

Nec qui cuncta subegerant

Mulcerent dominum modi

Immites superos querens

Infernas adiit domos.

20

Illic blanda sonantibus

Chordis carmina temperans

Quicquid praecipuis deae

Matris fontibus hauserat

Quod luctus dabat impotens

25

Quod luctum geminans amor

Deflet Taenara commouens

Et dulci ueniam prece

Vmbrarum dominos rogat.

Stupet tergeminus nouo

30

Captus carmine ianitor;

Quae sontes agitant metu

Vltrices scelerum deae

Iam maestae lacrimis madent

Non Ixionium caput

35

Velox praecipitat rota

Et longa site perditus

Spernit flumina Tantalus;

Vultur dum satur est modis

Non traxit Tityi iecur.

40

Tandem "Vincimur" arbiter

Vmbrarum miserans ait.

"Donamus comitem uiro

Emptam carmine coniugem;

Sed lex dona coherceat,

45

Ne dum Tartara liquerit

Fas sit lumina flectere."

Quis legem det amantibus?

Maior lex amor est sibi.

Heu, noctis prope terminos

50

Orpheus Eurydicen suam

Vidit, perdidit, occidit.

Vos haec fabula respicit

Quicumque in superum diem

Mentem ducere quaeritis;

55

Nam qui Tartareum in specus

Victus lumina flexerit,

Quicquid praecipuum trahit,

Perdit, dum uidet inferos.