Esse salutatum uult te mea littera primum

      A male pacatis, Attice, missa Getis.

Proxima subsequitur, quid agas, audire uoluntas,

      Et si, quicquid agis, sit tibi cura mei.

5

Nec dubito quin sit: sed me timor ipse malorum

      Saepe superuacuos cogit habere metus.

Da ueniam, quaeso, nimioque ignosce timori.

      Tranquillas etiam naufragus horret aquas.

Qui semel est laesus fallaci piscis ab hamo,

10

      Omnibus unca cibis aera subesse putat.

Saepe canem longe uisum fugit agna lupumque

      Credit, et ipsa suam nescia uitat opem.

Membra reformidant mollem quoque saucia tactum,

      Vanaque sollicitis incutit umbra metum.

15

Sic ego Fortunae telis confixus iniquis

      Pectore concipio nil nisi triste meo.

Iam mihi fata liquet coeptos seruantia cursus

      Per sibi consuetas semper itura uias:

Obseruare deos, ne quid mihi cedat amice,

20

      Verbaque Fortunae uix puto posse dari.

Est illi curae me perdere, quaeque solebat

      Esse leuis, constans et bene certa nocet.

Crede mihi, si sum ueri tibi cognitus oris

      (Nec planis nostris casibus esse puter),

25

Cinyphiae segetis citius numerabis aristas,

      Altaque quam multis floreat Hybla thymis,

Et quot aues motis nitantur in aere pinnis,

      Quotque natent pisces aequore, certus eris,

Quam tibi nostrorum statuatur summa laborum,

30

      Quos ego sum terra, quos ego passus aqua.

Nulla Getis toto gens est truculentior orbe:

      Sed tamen hi nostris ingemuere malis.

Quae tibi si memori coner perscribere uersu,

      Ilias est fati longa futura mei.

35

Non igitur uerear quo te rear esse uerendum,

      Cuius amor nobis pignora mille dedit,

Sed quia res timida est omnis miser, et quia longo est

      Tempore laetitiae ianua clausa meae.

Iam dolor in morem uenit meus, utque caducis

40

      Percussu crebro saxa cauantur aquis,

Sic ego continuo Fortunae uulneror ictu,

      Vixque habet in nobis iam noua plaga locum.

Nec magis assiduo uomer tenuatur ab usu,

      Nec magis est curuis Appia trita rotis,

45

Pectora quam mea sunt serie calcata malorum,

      Et nihil inueni, quod mihi ferret opem.

Artibus ingenuis quaesita est gloria multis:

      Infelix perii dotibus ipse meis.

Vita prior uitio caret et sine labe peracta est:

50

      Auxilii misero nil tulit illa mihi.

Culpa grauis precibus donatur saepe suorum:

      Omnis pro nobis gratia muta fuit.

Adiuuat in duris aliquos praesentia rebus:

      Obruit hoc absens uasta procella caput.

55

Quis non horruerit tacitam quoque Caesaris iram?

      Addita sunt poenis aspera uerba meis.

Fit fuga temporibus leuior: proiectus in aequor

      Arcturum subii Pleiadumque minas.

Saepe solent hiemem placidam sentire carinae:

60

      Non Ithacae puppi saeuior unda fuit.

Recta fides comitum poterat mala nostra leuare:

      Ditata est spoliis perfida turba meis.

Mitius exilium faciunt loca: tristior ista

      Terra sub ambobus non iacet ulla polis.

65

Est aliquid patriis uicinum finibus esse:

      Vltima me tellus, ultimus orbis habet.

Praestat et exulibus pacem tua laurea, Caesar:

      Pontica finitimo terra sub hoste iacet.

Tempus in agrorum cultu consumere dulcest:

70

      Non patitur uerti barbarus hostis humum.

Temperie caeli corpusque animusque iuuatur:

      Frigore perpetuo Sarmatis ora riget.

Est in aqua dulci non inuidiosa uoluptas:

      Aequoreo bibitur cum sale mixta palus.

75

Omnia deficiunt. animus tamen omnia uincit:

      Ille etiam uires corpus habere facit.

Sustineas ut onus, nitendum uertice pleno est,

      Aut, flecti neruos si patiere, cades.

Spes quoque posse mora mitescere principis iram,

80

      Viuere ne nolim deficiamque, cauet.

Nec uos parua datis pauci solacia nobis,

      Quorum spectata est per mala nostra fides.

Coepta tene, quaeso, neque in aequore desere nauem,

      Meque simul serua iudiciumque tuum.