Adde merum uinoque nouos compesce dolores,

      Occupet ut fessi lumina uicta sopor,

Neu quisquam multo percussum tempora baccho

      Excitet, infelix dum requiescit amor.

5

Nam posita est nostrae custodia saeua puellae,

      Clauditur et dura ianua firma sera.

Ianua difficilis dominae, te uerberet imber,

      Te Iouis imperio fulmina missa petant.

Ianua, iam pateas uni mihi, uicta querelis,

10

      Neu furtim uerso cardine aperta sones.

Et mala siqua tibi dixit dementia nostra,

      Ignoscas: capiti sint precor illa meo.

Te meminisse decet, quae plurima uoce peregi

      Supplice, cum posti florida serta darem.

15

Tu quoque ne timide custodes, Delia, falle.

      Audendum est: fortes adiuuat ipsa Venus.

Illa fauet, seu quis iuuenis noua limina temptat,

      Seu reserat fixo dente puella fores:

Illa docet furtim molli derepere lecto,

20

      Illa pedem nullo ponere posse sono,

Illa uiro coram nutus conferre loquaces

      Blandaque compositis abdere uerba notis.

Nec docet hoc omnis, sed quos nec inertia tardat

      Nec uetat obscura surgere nocte timor.

25

En ego cum tenebris tota uagor anxius urbe,

      <>

Nec sinit occurrat quisquam, qui corpora ferro

      Vulneret aut rapta praemia ueste petat.

Quisquis amore tenetur, eat tutusque sacerque

30

      Qualibet: insidias non timuisse decet.

Non mihi pigra nocent hibernae frigora noctis,

      Non mihi, cum multa decidit imber aqua.

Non labor hic laedit, reseret modo Delia postes

      Et uocet ad digiti me taciturna sonum.

35

Parcite luminibus, seu uir seu femina fias

      Obuia: celari uult sua furta Venus.

Neu strepitu terrete pedum, neu quaerite nomen,

      Neu prope fulgenti lumina ferte face.

Siquis et imprudens aspexerit, occulat ille

40

      Perque deos omnis se meminisse neget:

Nam fuerit quicumque loquax, is sanguine natam,

      Is Venerem e rapido sentiet esse mari.

Nec tamen huic credet coniunx tuus, ut mihi uerax

      Pollicita est magico saga ministerio.

45

Hanc ego de caelo ducentem sidera uidi,

      Fluminis haec rapidi carmine uertit iter,

Haec cantu finditque solum Manesque sepulcris

      Elicit et tepido deuocat ossa rogo.

Iam tenet infernas magico stridore cateruas,

50

      Iam iubet aspersas lacte referre pedem:

Cum libet, haec tristi depellit nubila caelo,

      Cum libet, aestiuo conuocat orbe niues.

Sola tenere malas Medeae dicitur herbas,

      Sola feros Hecatae perdomuisse canes.

55

Haec mihi composuit cantus, quis fallere posses:

      Ter cane, ter dictis despue carminibus.

Ille nihil poterit de nobis credere cuiquam,

      Non sibi, si in molli uiderit ipse toro.

Tu tamen abstineas aliis: nam cetera cernet

60

      Omnia: de me uno sentiet ille nihil.

Quid? credam? nempe haec eadem se dixit amores

      Cantibus aut herbis soluere posse meos,

Et me lustrauit taedis, et nocte serena

      Concidit ad magicos hostia pulla deos.

65

Non ego, totus abesset amor, sed mutuus esset,

      Orabam, nec te posse carere uelim.

Ferreus ille fuit, qui, te cum posset habere,

      Maluerit praedas stultus et arma sequi.

Ille licet Cilicum uictas agat ante cateruas,

70

      Ponat et in capto Martia castra solo,

Totus et argento contectus, totus et auro,

      Insideat celeri conspiciendus equo,

Ipse boues, mea sim tecum modo Delia, possim

      Iungere et in solo pascere monte pecus:

75

Et te dum liceat teneris retinere lacertis,

      Mollis et inculta sit mihi somnus humo.

Quid Tyrio recubare toro sine amore secundo

      Prodest, cum fletu nox uigilanda uenit?

Nam neque tum plumae nec stragula picta soporem

80

      Nec sonitus placidae ducere possit aquae.

Num Veneris magnae uiolauit numina uerbo

      Et mea nunc poenas impia lingua luit?

Num feror incestus sedes adiisse deorum

      Sertaque de sanctis deripuisse focis?

85

Non ego, si merui, dubitem procumbere templis

      Et dare sacratis oscula liminibus,

Non ego tellurem genibus perrepere supplex

      Et miserum sancto tundere poste caput.

At tu, qui laetus rides mala nostra, caueto

90

      Mox tibi: non uni saeuiet usque deus.

Vidi ego, qui iuuenum miseros lusisset amores,

      Post Veneris uinclis subdere colla senem,

Et sibi blanditias tremula componere uoce

      Et manibus canas fingere uelle comas:

95

Stare nec ante fores puduit caraeue puellae

      Ancillam medio detinuisse foro.

Hunc puer, hunc iuuenis turba circumterit arta,

      Despuit in molles et sibi quisque sinus.

At mihi parce, Venus: semper tibi dedita seruit

100

      Mens mea: quid messes uris acerba tuas?