<II>

145

Sic est Maecenas fato ueniente locutus,

      Frigidus et iamiam cum moriturus erat.

'Mene' inquit 'iuuenis primaeui, Iuppiter, ante

     Angustum Drusi non cecidisse diem!

Pectore maturo fuerat puer, integer aeuo,

150

      Et magnum magni Caesaris illud opus.

Discidio uellemque prius' - non omnia dixit

      Inciditque pudor quae prope dixit amor,

Sed manifestus erat: moriens quaerebat amatae

      Coniugis amplexus oscula uerba manus.

155

'Sed tamen hoc satis est: uixi te, Caesar, amico

     Et morior' dixit, 'dum moriorque satis.

Mollibus ex oculis aliquis tibi procidet umor,

      Cum dicar subita uoce fuisse tibi.

Hoc mihi contingat, iaceam tellure sub aequa;

160

     Nec tamen hoc ultra te doluisse uelim,

Sed meminisse uelim: uiuam sermonibus illic;

      Semper ero, semper si meminisse uoles.

Et decet et certe uiuam tibi semper amore

      Nec tibi qui moritur desinit esse tuus.

165

Ipse ego quicquid ero cineres interque fauillas,

      Tunc quoque non potero non memor esse tui.

Exemplum uixi te propter molle beati,

      Vnus Maecenas teque ego propter eram.

Arbiter ipse fui, uolui quod contigit esse,

170

      Pectus eram uere pectoris ipse tui.

Viue diu, mi care senex, pete sidera sero:

      Est opus hoc terris, te quoque uelle decet.

Et tibi succrescant iuuenes bis Caesare digni

      Et tradant porro Caesaris usque genus.

175

Sit secura tibi quam primum Liuia coniunx,

      Expleat amissi munera rupta gener.

Cum deus intereris diuis insignis auitis,

     Te Venus in patrio collocet ipsa sinu'.