Nesciui, fateor, mihi prandia lassa parari:
Sic animo merear posse placere tuo;
Nec poterant aliqui uultu me auellere uestro,
Si non artificis fraus latuisset inops.
5
Quis mihi det reliquas epulas, ubi uoce fideli
Delicias animae te loquor esse meae?
A uobis absens colui ieiunia prandens,
Nec sine te poterat me saturare cibus.
Pro summis epulis auido tua lingua fuisset,
10
Replessent animum dulcia uerba meum.
Ordine sed uerso medicus fera uulnera gignit
Et fallax artem decipiendo probat.
Quem numquam saturat quidquid mare, terra ministrat,
Credebat solo me saturare meo.
15
Sed modo da ueniam, quaeso, pietate parata,
Alterius facinus ne mihi constet onus.