Quisquis ad excelsi tendis fastigia montis,
Et uarium miraris opus, dum singula lustras
Aspice deuictas ullo sine funere gentes:
Non opus est conferre manus, caecoque furore
5
Casibus incertis dubiam committere uitam;
Cedunt arma loco: pugnant pro milite rupes;
Turriti scopuli atque adiectae molibus arces
Vndarumque minae, praeruptaeque undique ripae
Et tremulum quo pergis iter pendente ruina
10
Promittunt certam per tot discrimina uitam.
Stat muris innixa domus, compendia paruum
Distendunt spatium: recubans de culmine cuncta
Prospicit et placido fruitur custodia lecto.
Nec munisse locum satis est: iuuat eminus arcem
15
Conspicere, et blando uocat intra moenia uultu.
Quae tibi pro tali soluantur munere uota,
Theodade potens, cuius sapientia mundo
Prospiciens, castris ne quid minus esset in istis
Artem naturae permiscuit, utile pulchro?
20
Magna quidem uirtus bello prosternere gentes:
Sed melius nec bella pati, cum laude quietis;
Et titulo pietatis erit tot credere demptos,
Quot populos tua castra regunt, instante ruina.