Sedimus ignotos dirae Babylonis ad amnes

Captiui, Iudaea manus, miserabile flentes,

Cum patrium memori traheremus pectore Sion

Et meritum iusta suspiraremus ab ira

5

Exilium, lentis qua consita ripa salictis

Hospitibus populis umbras praebebat amicas.

Illic Assyriae mediis in moenibus urbis

Obliti laetas per maesta silentia uoces

De salicum ramis suspendimus organa nostra.

10

Namque dabat nobis durum grauis ira dolorem,

Quod solita in sancto depromi cantica templo

Haec ad delicias sibi nos cantare iubebat

Impius ille domo qui nox abduxerat hostis.

Ergone diuinas laudes et carmina castis

15

Apta choris inter sacra barbara foedaque busta

Inter et accensas funestis ignibus aras

Heu! male de nostro laetis maerore canemus

Deque pio ritu lusum faciemus iniquum,

Mystica ad hostilem modulantes cantica ludum

20

Quo miseri nunc ore sacros cantabimus hymnos?

Quoue loco Babylon poscit sibi cantica Sion?

Sed domini carmen tellus aliena mereri

Non capit, indignas sacra uos auertitur aures.

Si tamen ut captis dominus uiolentior instas,

25

Et si tantus amor Sion pia noscere uobis

Cantica, si pergis me cogere non tua fari

Et diuina tibi quaenam sint cantica Sion,

Accipe quid captae deus ultor spondeat urbi,

Ne longum speres isto gaudere triumpho,

30

Impie, quo sacrum prodi tibi praecipis hymnum;

Ecce quis est hymnus domini, quae cantica Sion:

Si fuero oblitus mea moenia, te, mea cura,

Vrbs Hierusalem, fiat mea non memor umquam

Dextra mei, mea lingua meis et adhaereat arens

35

Faucibus, aeterno nisi te complectar amore

Et nisi principio promissi in saecula regni

Laetitiaeque meae primo reminiscar in anno,

Te cunctis, Hierusalem, praeponere terris.

Esto memor tum prolis Edom, ut uersa uice nostrum

40

Aspiciat confusa diem, quo plebs tua claram

Moenibus aeternis Hierusalem habitabit,

Cui nunc gens oblita tui crudele minatur

Excidium, dicens: inuisam funditus urbem

Diruite et uacuate manu, uestigia donec

45

Nulla relinquantur muris ad inane redactis.

Infelix miseras Babylonis filia, felix

Qui tibi pro nobis in nos tua gesta rependet.

Nec minus ille beatus erit, qui parua tenebit

Et simul elidet solidae tua pignora petrae.

50

Si cupis extincta Babylonis stirpe beari,

In te ipso primis gliscentia crimina flammis

Frange fide. iam propter adest petra Christus; in ipso

Vipeream subolem ualidis elide lacertis.

Nam Babylon nomen confusio, filia cuius

55

Est caro, peccatis mater, quae turba saluti

Noxia corporeis ducit mala semina fibris.

Haec uincenda tibi, si uis euincere mortem;

Namque tuis tales inclusos ossibus hostes,

Si permittantur crescendo assumere uires,

60

Difficili uinces luctamine; praecipe paruos,

Dum rudis ex utero cordis per pectora capta

Reptat adhuc teneris uitiorum infantia membris.

Quae nisi praecaueas, aucta uirtute necabit

Concordem uitiis animam terrena propago.

65

Ne parcas igitur talem mactare cateruam.

Non tibi crimen erit nocituram perdere gentem

Vltricemque malo perfundere sanguine petram;

Gaudet enim iustus si concidat impia proles;

Nam magis atque magis pius ista caede piatur,

70

Si perimat peccata suis dominantia membris

Et fracta in Christo uitiorum plebe triumphet.