10. ad Bernardum

O mihi praecipuos inter numerande sodales,

      Landinique decus delitiaeque tui!

En ad te mitto nostras, Bernarde, Camenas,

      Quis mandata dedi grata futura tibi.

5

At si non statim veniant paulumque morentur,

      Imbribus attribues difficilique viae;

Neve tamen nostras ex hoc culpare puellas,

      Neve velis Musis iurgia ferre meis.

Nam pedibus teneris durum est transcendere montes,

10

      Qui valeant rigidos laedere saepe viros.

Nec tibi tam multam referent, Bernarde, salutem

      Nomine cum dicent: Vive poeta! meo.

Exhinc scire volent, valeat nunc candida Xandra,

      Extiterit semper num memor illa mei,

15

Et numquid nostras acceperit ipsa tabellas,

      Stet rescribendi reddere velle vices.

Formosae posthaec cupient dinoscere mores

      Franciscae et faciem saepe videre deae;

Et mirabuntur crines et eburnea colla

20

      Artificesque manus et sine fraude decus.

Has tu deduces iter et monstrabis aperte,

      Vt possint dominas visere saepe meas.

Inde domum revoca, tantisque Penatibus infer,

      Ne noceat Musis turba molesta piis.

25

Post ubi tempus erit, subito dimittere cura,

      Et mandata dabis, si qua ferenda voles;

Arretina mihi namque inter moenia prisca

      Nil habeo nymphis dulcius ipse meis.