11. de insomnio

Tristia mi misero, turbant insomnia pectus,

      Nec secura venit sensibus ulla quies.

Cur nostram totiens iratam, somne, puellam

      Obiectas oculis, visa tremenda, meis?

5

Hanc modo rivalis facis accepisse tabellas,

      Me coram et placido reddere verba sono;

Nunc illum nostra nimis exultare repulsa

      Fingis et e lacrimis gaudia ferre meis.

Non ipsis satis, ah, fuerat mea damna diebus

10

      Sentire et quantum Xandra superba furit,

Nunc etiam noctes nostro accessere dolori:

      Sic lacrimis nullo tempore liber ero.

Improbe, tu dulci mortalia corda sopore

      Lenire et curas demere, somne, soles;

15

Nunc tua me horrendis vexant simulacra figuris

      Et magis est ipso nox vigilanda die.

Felix Endymion, viridi quem mollis in herba

      Pressit et evinxit lumina fessa sopor.

Ah quotiens illi gelida sub rupe iacenti

20

      Incubuit tepido Cynthia pulchra sinu,

Et modo formosis puerum complexa lacertis

      Carpebat niveis oscula grata genis,

Et modo dissimili pingebat tempora flore

      Puniceis nectens lilia cana rosis.

25

His me, vel falsis, potuisses, perfide somne, -

      Nam quoque falsa iuvant - ludere imaginibus.

Verum alter tibi sum - sensi - Palinurus et in me

      Non mare sed dominae tristia bella cies.