30. EPITAPHIVM PARROCHINI STVRNI

Sturnus ego humanas qui quondam effingere voces,

      Qui potui blandis quemque movere modis,

Hic iaceo: aspicite hic, et parvo dicite busto:

      «Parrochine, avium gloria magna, vale.

5

Parrochine, avium placidissime, staque cubaque

      Molliter». Hoc olim nam mihi nomen erat.

Ecquae nam fari gnorat me doctior, ecquae

      Suavior argutum fundere carmen avis?

Psittace, te Naso cecinit; te, parve, Catullus,

10

      Passer: et a domino concinor ipse meo.

Ille memor, cui tot vivens nova carmina fudi,

      Debita defuncto carmina fudit herus.

Haud perii omnino, tam grati munere dignus,

      Tam memoris domini dignus honore mei.

15

Conveniens nostrae res et dignissima morti,

      Quos semper colui, versibus ut colerer.

Vos decorate, pii, sacris mea funera, vates,

      Carminibus, tumulo carmina digna meo.

Flete meam, si quos plaususque canorque melosque,

20

      Si quos delectant carmina, flete necem.