1. ad Leonardum Arretinum in Angelinetum praefatio

Hunc, Leonarde, tuo volui obsignare libellum

      Nomine, quo titulus luceat ipse magis.

Si quoi dandus honos Grai pariterque Latini

      Eloquii et quicquid laudis in orbe fuit,

5

Si quoi debetur fama immortalis avorum,

      Arretine, tibi gloria prima manet.

Effingis priscos nimia gravitate parentes

      Et superas veteres tu probitate viros.

Non solum dicant tibi se debere Latini,

10

      Verum etiam Argolici teque tuosque colant.

Non minus in Graium conversus sermo Latinus

      Quam Graium per te lingua Latina tenet.

Eloquitur lepida ac ornata voce Latinus

      Factus Aristoteles: barbarus ante fuit.

15

Punica bella diu tot in annis mortua vivunt,

      Rex Cicero vivit non moriturque Plato.

Quid recitem libros te traduxisse Pelasgos

      Innumeros, totidem et composuisse novos?

Italiae lumen, per te venere Camenae

20

      Ad Latium, per te dicta vetusta placent.

Indulgere velis nostro, Arretine, furori,

      Sive sit ille furor, sive sit ille dolor.

Iudicium facias nostro de carmine, sive

      Thura tegat, vel sint verbula digna legi.

25

Quae si iudicio fuerint laudata benigno,

      Mordeat o quantum quisque poeta velit.

Nec pigeat nostris te respondere tabellis,

      Sive velis prosa, carmine sive velis.

Si mihi rescribes, Musas venisse putabo

30

      Aonio ex fonte et numina sacra novem.

Indulgere velis nostro, Arretine, furori,

      Sive sit ille furor, sive sit ille dolor.

Quando novi vates ausi sunt tempore prisco

      Carmina, Phoebeos consuluere focos;

35

Nunc quaerenda meis non sunt oracla Sibyllae

      Versibus et Phoebus despiciendus erit:

Tu Cumaea mihi, tu Phoebeaeque sorores,

      Phoebus eris calamis Calliopeque meis.