19. Leuciae de suo ab urbe discessu

Leucia cara vale, nota discedimus urbe,

      Heu dixisse opus est: "Leucia cara, vale!"

In patriam propero, sic littera missa coegit,

      Elicuit lachrymas saepius illa meas;

5

Elicuit, nam sollicitus te, Leucia, linquo,

      Difficile est oculos destituisse tuos.

Ibis, et ut maesto desertis omine terris

      Luctificum misero carmen ab ore canes.

Flebile dum luco residens Philomela queretur

10

      Deque sua tristis matre volante puer,

Ipse tuas contra lachrymabilis ede querelas

      Et male sollicitum quod tibi pectus habet.

"Quando erit ut praesens, dices, tibi, Leucia, reddar

      Occurrantque oculis lumina nostra tuis?

15

Oscula quando mihi referens optata vicissim,

      Ibis in amplexu saepe fovenda meo?"

Hic tibi confusum reddet suspiria pectus

      Et fluet ex oculis plurima gutta tuis.

At tua dum flendo spargentur pectora, dices:

20

      "O si nunc lachrymas cerneret illa meas!

Illa mei demum memorem me sciret amoris

      Et nostro quantum pectore pondus inest."

Ah, pereat qui desertae malefidus amanti,

      Illius abscedens immemor esse potest!

25

Ante precor celeri tangat me Iupiter igne

      Et iaceam nulli victima grata deo,

Quam mea de reditu lachrymas det Leucia tardo,

      Dicar et infidus temporis huius amans.

Tertia vix rediens curvabit cornua Phoebe

30

      Necdum lucenti tertius orbis erit,

Cum mihi grata diu sed eo non tempore visa

      Excipiet cursus Insubris ora meos:

Excipiet cursum regio, sed Leucia rursus

      Excipiet teneris oscula iuncta labris.