1. elegia prima
Alphonse, Aonidum et Siculi spes maxima regni,
Accipe cum nostris pectora nostra modis.
Non ego bella cano Latias excita per oras
Aeraque dant raucos hic mihi nulla sonos,
5
Ast elegia suas effundit scripta querelas:
Solvitur in lachrymas saepius illa meas.
Tempus erit, quo Musa tibi canet aemula laudes,
Protinus et fatis eripiere tuis.
Tu modo si longi tangit te gloria saecli
10
Insidet et cupido pectore laudis amor,
Dilige Cirrhaei vates, dux inclyte, Phoebi
Hosque fove officiis, officiose, piis.
Hi tibi perpetuum victuro in carmine nomen
Alphonsique canent bellica gesta ducis.
15
Concinit Atridas Smyrnaei Musa poetae
Pellidemque simul sidera ad usque tulit;
Orpheus auricomae raptorem carmine pellis
Extulit et reducis nomina clara viri;
Ille pium Veneris natum canit, ille perenni
20
Scipiadas vates ornat honore suos:
Sic tua Pegaseo tolletur gloria cantu
Aeternumque novo carmine nomen erit.
Hoc pater Augustus tituli commotus amore
Vatibus officium praestitit usque suum.
25
Dicitur Aeacidae Macedum invidisse tyrannus:
Scilicet in causa divus Homerus erat.
Convenit, ut magni claro sibi nomine reges
Extinguant vitae fata severa suae;
Convenit, ut studio Phoebus non dispare sumat
30
Munera, quo numeros personat ille graves.
Ingenui cupiunt semper sua dona labores
Illaque sunt solis regibus apta dari:
Sit nisi principibus Musarum in tempore cura,
Incipiant raucos edere plectra sonos.
35
Excitat ingenium siquis sua praemia vidit,
Irritus aut propria non fuit arte labos.
Pieridas laeto, decet ut, dux, excipe vultu,
Moxque eat ad superos nominis aura deos.
Sic praestabis avo claroque, Alphonse, parenti
40
Et fies patrii gloria prima soli.