52. ad illustrissimum Principem Federicum,
Mantuae Marchionem, pro salute eius instaurata

Ardebat Fortuna potens te reddere coelo,

      Vt semel humanum laederet illa genus.

Festinabat Atlas humeris sibi ponere tale

      Pondus, eras capiti sarcina chara suo;

5

Iamque fere Lachesis dederat tua fila sorori,

      Iamque suum flebat patria moesta patrem.

Talis erat facies urbis, mitissime Princeps,

      Qualis Thebarum, cum caperentur, erat.

Attoniti mussant patres, gemit ipse Senatus

10

      Et lachrymae matrum pectus et ora rigant.

Stant nati sine mente tui, nec reddere possunt

      Verba tibi: tantus comprimit ora dolor.

Fiunt vota Deo, pia numina quisque precatur,

      Dantur thura focis, victima caesa cadit.

15

Ipse Deus, summa cum nos spectaret ab arce,

      Annuit iis precibus ferre salutis opem.

Auxilium tibi praesto dedit, dedit ille salutem,

      Te patrem patriae reddidit ille tuae;

Et si iam coeli dignum te sciret honore,

20

      Noluit invito te tamen orbe mori.

Est etiam superis humani cura laboris,

      Flectunturque aliqua numina summa prece.

In tanto si te rapuissent fata tumultu,

      Quo rueret Latium cernere tempus erat.