9. Francisco Petrarca

Illi, cui montes nectunt sacra serta capillos,

Cuius et eloquii teneris alimenta labellis

Stillarunt Platonis apes, quem turba sororum

Gaudet adhuc puerum sacra sub rupe canora

5

Vberibus lactasse suis, cui pectus ad almi

Fontis aquas ramo viridi lustravit Apollo,

Scribere proposui. at quotiens mea fistula legit

Anserea cum voce sonos, totiens cadit ultro

E manibus calamus, rauca nec tangere tantum

10

Audeo voce virum, cui hoc deus unus ab alto

Tempore gesta dedit veterum renovare stilumque

Longa senescentem etati per secula nostre.

O Latii venerandus honos! o gloria nostri

Temporis! o deus eloquii clarumque future

15

Etatis lumen! tantum tam carmine sicco

Quis valeat tentare ducem plectrumque liramque

Ora vel admoveat? sed enim quo grandior ipsa

Est animo virtus tamen ignoscentior. ergo

Securus quecumque loquar: nos vidimus ecce

20

Buccolici quod Clio volans iam carminis orbe

Toto vulgat opus, quod ameni fontis ad undas

Caliopes dictante lira soluistis. at ipsum

Scribere non licuit. domino precepta Iohanni

Vestra quidem prohibent, causamque adiungitis ipsum

25

Rursus ad auctorem sub pectine velle reverti.

At nos ambigimus, divina quod Affrica mota

Invidia suasit sine te de carcere numquam

Velle trahi prius arrumpant nisi fila sorores.

Hec si causa more, citius felicia Parce

30

Pensa neant optare licet, sanctamque locari

Siderea felicem animam poscamus in arce.

Sed quid ego miser? hunc Superi prohibete nephandum

Et casum removete diu, vitaque fruatur

Dum glaciem servabit hyems estasque calorem

35

Iamque etiam capimus quod epistula iussa moratur

Si mandare velit sibi plura latura petitum

Quod petitur; cui non alia imponatis agenda

Sed celeret rogitamus iter, ne pondere tardet

Quod petimus cupide cupideque avideque moramur.