45. ad Marcum Antonium Fiducium

Fiduci pater omnium leporum,

Cui assurgunt charites, novem et sorores,

Si quando aut Latio, locisve Gravis

Illarum virides petis † manumque fidam:

5

Quin laudes recinendo, serta ponunt

De lauro capiti tuo Camoenae.

Gratiae autem properant novum sedile

Seni spargere floribus venusto.

Quid tu? Illis modulans refers honores,

10

Atque auges radios Apollinares,

Clarus luce tua: placesque Phoebo.

Illuc, unde abii in viam revertor.

Est desiderium mihi supremum,

Par tuis meritis, meoque amori:

15

Vellem, quas habeo, referre posse,

Ne dum dicere, gratias: tibi inquam,

Tot, ut sint numero quasi carentes.

Vellem, et carmina dicere altiora,

Atque iis carminibus te ad nostra ferre,

20

Te tam magnificum virum, probumque,

Quam qui maxime, et optimum Poetam.

Sed iam cum volo, non mihi est voluntas,

Vt sim perpetuo tibi obligatus,

Fiduci, pater omnium leporum.