13. ad Horatium Rositum
ode decima tertia

Iam tempus illud, sydera quo micant

Infixa Coelo lumine languido

Cum albescit aer, surgit aura,

Graminibus cecidere rores.

5

Rosite, credas: tunc mihi vitio

Fuit. Stupesco, totus et horreo

Hanc dudum revolvo, qualis hirtus

Horret aper canibus propinquis

Sive in remotis Chaoniae iugis

10

Seu Menali sub Quercubus horridi

Circumvenitur: linque curas,

Linque forum, precor, ipsum et audi

Patrone dulcis. Principio audio

Vocem gementis: mox strepitus venit.

15

Pedum putabam: sed lacerti in-

Versum hominem rigidum ferebant.

Concussa magno mens tremuit metu

Vt nota vidi, pallida, mortua

Praepostere ora astare terrae

20

Aethera ad astriferumque cura.

At at quid istud? Quid video? Miser?

Quod prodidi te, sic vagor ut vides.

Nec plura dixit: meque fugit

In tenues resolutus auras.

25

Dedit me adhuc (dis te per eam rogo

Diserte causam tutor et intime

Amice amorem), degit ille

Improbus, et mihi sic dolosus,

Tricosus, iniustus, sine pectore

30

Peiorque quo vis nequitiis dato?

Ille, ille erat vel si ipse vivit

Post obitum est species futuri.