30. AD FABIVM SEGNIVM

Viderat Idalios iam iam Venus aurea lucos

      Angelium celeri deseruisse fuga.

Viderat et pulchrae desertum ab amore puellae

      Praeterea levibus ludere nolle modis.

5

"Scilicet hunc nostri nostrorumque (inquit) amorum,

      Contactum et flamma iam pudet esse mea?"

Spiculaque e pharetra maculoso lurida felle

      Sumit et adducta librat ab aure manu.

Illa volant feriuntque simul, caecasque patentis

10

      Pectoris in latebras insidiosa ruunt.

Tum Dea tabifici consumptum peste veneni

      Increpat et celsa ridet ab usque Papho.

"I nunc et nostras audax contemne sagittas;

      I nunc et saevas excute corde faces".

15

Deinde quaterdenas inclusum carcere luces,

      Ora miser lachrymis dum rigat, esse iubet.

Segnius interea Aonii vetus incola montis

      Subvenit et celerem fert miseratus opem.

Ille etenim iratos cantando placat Amores,

20

      Ille sua Paphiam mulcet et arte Deam.

Suadet odoratos fundentem ille undique flores

      Angelium donis accumulare novis.

Qui nunc ingenti vatis de munere laetus

      Consueto nitidum vestit honore caput

25

Amissasque genis inducit mollibus umbras,

      Gaudet et Idalia fronde virere comas.

Quin positis novus exuviis nitidusque iuventa

      Exilit et blandus carmina blanda canit.

Quasque potest dignas, Segni cultissime, grates

30

      Solvit et aeternum se dicat ipse tibi.