22. AD LAELIVM QVIDICCIONIVM

Nam quid tam male, Laeli amice, de te

Vnquam sum meritus? quid aut locutus

Secus, quam sibi postularet ille,

Ille amor vetus utriusque nostrum?

5

Vt tu me miserum sciens volensque

In tantam impuleris repente fraudem,

Dum suasum illecebris dolisque visum

Heri vespere ducis ad puellam,

Puellam Charitumque Apollinisque,

10

Et doctae decus unicum Minervae.

Cuius postquam ego carmen eruditum

Perlegi semel atque ab ore dulce

Loquentis stupidus semel pependi,

Totus interii ilicet; domumque

15

Reversus potui (quis hoc putaret?)

Nec partem minimam quiesse noctis,

Sermones recolens iocosque dulces,

Qui me surpuerant mihimet ipsum,

Vt et nunc miser ardeam nihilque

20

Furentem iuvet impotente amore.

O laudem egregiam, o celebre factum,

O te vel ducibus parem supremis,

Qui nil tale aliquid senem timentem

Deceptum illecebris tuis dolisque

25

In tantam impuleris repente fraudem.