15. AD VINCENTIVM MALPILIVM

Vincenti egregium decus vetustae

Vrbis, flos iuvenum beatiorum:

Dic o dic, precor, est ne tempus ullum

Beatus tibi quo videris esse?

5

Tum credo (nisi fallor) ipse cum de

Tuis civibus optime mereris,

Cum plane periit dies nec unus

Nova quin aliquem benignitate

Bonum iuveris atque sublevaris:

10

Qui tui est tenor unus instituti.

An magis quoties abis ab urbe

Cum dulci, unanimi optimoque fratre

Vna perfruiturus otioque

Ruris deliciisque: queis abundat

15

Multis et variis amaenus ille

Ager Loppeliae tuae feracis

Dilectus Cererique Liberoque,

Gratusque ante alios Dianae et ipsis

Choris Naiadumque Oreadumque.

20

Quae fessae nimio labore et aestu,

Cum sylvas radiis perurit altas

Phoebus, et loca personant cicadae

Proceris sata populisque et ulmis,

Veste humi posita pedes ferantur

25

Et pectus rigidis tumens papillis

Femurque et nitidas lavare suras

Iuges ad scatebras fluentis undae.

Dic (inquam) mihi, nonne quot fuerunt,

Quotque sunt, aliis euntve in annis,

30

Vicos despicis omniumque prata?

Praesertim quoties iocandi et una

Sedendi comites gravesque amicos

Tecum educere contigit: celebrem

Brutum mirifica eruditione,

35

Et clarum integritate moribusque

Prosperum, quibus esse suaviores

Non possunt, magis aut boni sodales.

Sed tu, seu procul urbe rusticaris

Nunc curans genium mero iocisque,

40

Nunc ducens Charitum leves choreas,

Seu tuas colis hospitalis aedes

In cives itidem advenasque gratus

Phoebo dans operam omnibusque Musis,

Vincenti, decus inclytum bonorum,

45

Sis felix, precor, ac beatus; et te

Per vestigia pressa liberique

Sequentes imitentur et nepotes.

Atque istam, tibi quam dedere mentem,

Tuendi omni ope patriam bonosque

50

In illis quoque Dii iuvare pergant.