14. AD ANTONIVM CIOFIVM IVRECONSVLTVM

Orem ridiculam et nimis iocosam,

Ciofi, meus et tuus sodalis

Dum se Mammula forte contineret

Nuper, ut solet, in Paculliano,

5

Ac sodalitio procul relicto

Cribrullam sequeretur obstinatam,

Luto plurimus haesit in tenaci.

Luctatusque diu ut misella visco

Magisque ac magis impeditur ales,

10

Luto est et magis et magis volutus.

Tum Iovemque Deosque deprecatus

Ranam ex tempore versus in palustrem est.

Et nunc assidue coaxat inter

Diversans culicesque tippulasque

15

Et si quicquam aliud voraginosas

Fossas, et veteres habet lacunas,

Et segni putridas aqua paludes;

Cribrullae aut vetus obsidet puellae

Limen, aut humili super grabato

20

Huc illuc salit, aut sinu receptus

Lutosas fovet usque et usque mammas,

Et luto caput occulit profundo,

Et lutum colit et colit puellam

Haud luto nihilo lutosiorem.

25

At nos suppliciter Iovem Deosque,

Quando is deseruit suos sodales

Nec pili facit, ut Pacullianum

Semel se abdidit in suum, precemur

Lutosas amet et colat puellas,

30

Quantum qui colere atque amare quicquam,

Et quicquam pote plurimum perire.

Et cum se satiaverit lutoque

Et lutum redolentibus papillis,

Formae redditus ilicet priori

35

Huc tandem redeat lutosus ad nos.