12. IN ADONIS OBITVM, EX THEOCRITO

Extinctum Venus intuens Adonim,

Atque hinc aureolos et inde crines

Effuso madidos cruore et ipsas

Carentes roseo genas honore:

5

"En (inquit) celeres o ite Amores,

Ite et Idalios adite saltus,

Atque aprum trahite huc meos qui amores,

Meas delicias Adonim, eheu,

Adonim nemorum decus, peremit".

10

His dictis, celeres volant Amores

Per sylvae latebras videntque tanti

Auctorem sceleris suem latentem.

Tum collum laqueo implicant tenaci

Coguntque Idalia exilire sylva.

15

Atque hic praevalido trahit capistro,

Vrget vulnificis at ille telis

Cunctantem nimio metu Diones.

Tunc ardens Venus impotente amore:

"Eheu pessimus omnium ferarum,

20

Tun' (ait) femur hoc ferire es ausus?

Tun' meum improbe vulnerasti amantem?"

"Per te, (tunc aper inquit) o Dione,

Per hunc, qui iacet hic, Adonim, atque

Per haec vincula iuro, per catenas,

25

Queis ad te misere trahor, per hosce

Venantes, tibi sauciavi amantem

Invitus. Malus huc me adegit error.

Nam nudum ut femur albicansque vidi

Qualem ipsum in statuis ebur renidet,

30

Correptus subito furore, cum mi

Flagrarent tenerae ignibus medullae,

Cum sensus mihi pectore excidissent;

Insanissimus ore suaviatum

Accurri mihi ne beatiorem

35

Quisquam esset potis anteferre. At hunc tu,

Hunc ulciscere, caede, frange dentem,

Dentem prae rabie furentem amoris.

Quod si non satis est, recide rostrum hoc,

Quod tantum sibi postulavit amens".

40

Tunc Venus miserata: "Solvite (inquit)

Hunc vos, o pueri". Solutus ergo

Aper praeterea ingredi profundam

Sylvam noluit, at comes perennis

Adhaesit Veneri, suos et ussit,

45

Sese proiciens in ignem, amores.