8. AD IO. HIERONYMVM ROSCIVM
EPISCOPVM TICINENSEM

Rosci, quem prius ut domo e vetusta

Natum e sanguine nobili parentum,

Mox auctum meritis honoribusque

Fortunae et studio benignioris,

5

Cultu, quo pote, prosecutus omni

Colebam tacitus, darentque tandem

Optatum mihi commodumque tempus

Votis et precibus Deos rogabam

Ipsam hanc cum tibi caeterisque, qui te

10

Dignum, quem veneremur, esse norunt,

Voluntatem animi mei perennem

Testatam facerem. Sed hercle postquam

A te incredibili benignitate

Acceptus potui perelegantem,

15

Et multa simul eruditione

Ornatumque gravemque, nec venustum

Minus, nec minus hisce liberalem

Sermonem bibere auribus, tuique

Praesentis faciem videre praesens,

20

Confestim obstupui velut corusci

Ictus fulminis impetu minaci.

Ac domum redii nihil, nisi unum

Te noctuque diuque somnians, te

Exposcens itidem alloquensque solum.

25

Quare et si hoc ago forte non pudenter,

Qui tibi obstrepere audeam molestus,

Confeci tamen hoc poema, ut istuc,

Qualecunque fuisset, afferendum

Curarem subito, putans futurum, vel

30

Si non ingenii vel expoliti

Testis iam queat esse vel subacti,

At prae se ferat indicetque aperte

Tuas nec rudibus nec infacetis

Conatum voluisse me supremas

35

Ad coelum numeris vocare laudes;

Sed victum gravitate ponderisque

Magnitudine territum, perinde

Fecisse ac pueri puellulaeque:

Qui plexas viola rosaque ponunt

40

Imos ante pedes pii coronas,

Siquando caput arduamque frontem

In magno haud licet attigisse signo.